Od dłuższego czasu we Wrocławiu pod rządami obecnego prezydenta UE Pana Jacka Sutryka ma miejsce karnawał ideowy „upiorów przeszłości”. Co jakiś czas wylęgają na miasto intelektualne zombie. Cyklicznie „Straszak Kobiet” ideowo komuno-neonazistowski, komuniści wszelkiej maści z trockistami o zabarwieniu neonazistowskim. Wydawać by się mogło, że idee Lenina i Hitlera odeszły w niebyt wraz z ich odejściem. Nic bardziej mylnego. Rzucane hasła by prawnie i religijnie zrównać małżeństwa homoseksualne z heteroseksualnymi, walka klas, żądania prawa do aborcji na żądanie, nawoływanie do palenia świątyń katolickich.

Stanisław Józef Bronisław Kasznica, ps. „Stanisław Wąsacz", „Wąsowski", „Przepona", „Służa", „Maszkowski", „Borowski", „Stanisław Piotrowski" (ur. 25 lipca 1908 we Lwowie, zm. 12 maja 1948 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, porucznik Wojska Polskiego, podpułkownik i ostatni komendant główny Narodowych Sił Zbrojnych.

Przed wybuchem wojny zdał w Poznaniu egzamin adwokacki. Działalność polityczną rozpoczął w Obozie Wielkiej Polski. Od kwietnia 1934 r. działał w Obozie Narodowo-Radykalnym (ONR-ABC). Był członkiem wewnętrznej tajnej struktury ONR pod nazwą Organizacja Polska.

Mija kolejna rocznica zamachu majowego, puczu zorganizowanego przez Józefa Piłsudskiego i jego popleczników. Nie był to pierwszy zamach samozwańczego naczelnika, ale ten był udany. Pochłonął więcej ofiar niż stan wojenny. Ale o tym nie mówiło się, ani w sanacyjnej Polsce ani później, gdy komuna spadła na cztery łapy. Taki stan nieświadomości mamy po dziś dzień. Pierwsza próba zamachu stanu jak pisze sanacyjny historyk Władysław Pobóg-Malinowski, miała miejsce zaledwie dwa dni po objęciu prezydentury przez Gabriela Narutowicza, a więc 16 grudnia 1922 r. W dniu, kiedy kule dosięgnęły Narutowicza starzy bojownicy z PPS postanowili dokonać zemsty.

Jako Olkuszanka zaczęłam szperać trochę w lokalnej historii. Okazało się, że są w Olkuszu „zapomniani bohaterowie”. Dziś przybliżę biografię jednego z nich, a mianowicie Józefa Krawieczyńskiego.

Józef Krawieczyński (1914-1994) brał udział w wojnie obronnej w 1939 roku, a potem w Powstaniu Warszawskim. Przeprowadził się do Olkusza dopiero na krótko przed śmiercią. Józef Krawieczyński pochodził z Zakroczymia (woj. Mazowieckie, powiat nowodworski) i tam (wyjąwszy okres zesłania) upłynęło prawie całe jego życie. Urodził się dnia 28 stycznia 1914 roku w miejscowości Wrońska (gmina Załuski w powiecie płońskim). Był na Polesiu żołnierzem przedwojennego Pułku Strzelców Konnych z Wołkowyska im. hetmana Stefana Czarnieckiego (Wołkowysk to obecnie teren Białorusi).

Dnia trzeciego maja A.D. 2021 miała miejsce w naszej Ojczyźnie pewna wizyta. Niechlubnie nam panujący prezydent zaprosił sobie innego prezydenta. Prezydenta narodu, który po dziś dzień nie przeprosił naszego narodu, nie rozliczył się ze zbrodni ludobójstwa jakiego dokonał podczas wojny na swoich polskich sąsiadach. Podczas gdy w bezimiennych dołach śmierci nadal spoczywają zamordowani bestialsko Polacy, prezydent narodu sprawców zostaje w Polsce przyjęty z honorami. Chciałoby się rzec, swój ze swoim zawsze znajdzie wspólny język. Sytuacja niczym z komedii omyłek. Ale to nie dwaj komicy się spotkali, tylko prezydenci. Tak naprawdę ta wizyta jest bolesna dla większości Polaków. Nie mówiąc o ofiarach, o tych, których dotknęła fala ludobójstwa ukraińskiego.

Oto przed nami historia młodej dziewczyny, Ukrainki, dorastającej w przedwojennych Łazach nad Sanem. W Polsce, która pod ciężkim podkutym butem wojskowym trzymała w ryzach biedny uciśniony naród ukraiński. Oto Ukraińcy bohatersko maszerujący ze swoimi sztandarami. Jeszcze nie było Hitlera wiec tylko tryzub i siwo-żółta flaga i rozprysłe jak bańka mydlana marzenia o „Samostijnej Ukrajinie”. Lata przedwojenne to tylko migawka wspomnień, ot dumni ukraińscy heroje i polska policja znęcająca się nad małym ukraińskim chłopcem.

Dnia 17 kwietnia 2021 r. w Gliwicach odbył się interesujący wykład p. Tomasza Grygucia, autora książek „Aion”, „Popioły” czy „Czarne” pisane pod pseudonimem „Pan Nikt”. Prelegent przybliżył uczestnikom tematykę miejsca Polski w świecie, począwszy od okresu przedwojennego, poprzez okupację po czasy współczesne. Niestety, analiza geopolityczna przedstawiona przez p. Tomasza Grygucia nie napawa optymizmem. Powinniśmy sobie uświadomić, iż byliśmy i jesteśmy figurą jeśli nie wręcz pionkiem na szachownicy geopolitycznej w rozgrywkach wielkich mocarstw.

Przedwojenna Narodowa Demokracja sprawowała autentyczny "rząd dusz" w zdecydowanej większości społeczeństwa polskiego. Prawie cała polska inteligencja pod zaborami była u Dmowskiego w sposób bardziej lub mniej zaangażowany, związana z Ligą Narodową bądź Stronnictwem Narodowo-Demokratycznym. W jaki sposób rozumieć dziś ten "demokratyzm", tak popularny wśród pierwszego pokolenia młodych polskich nacjonalistów? Młody Roman Dmowski przez "demokratyzm" rozumiał szacunek dla wszystkich warstw społecznych i klas w zróżnicowanym społeczeństwie polskim. Także tych upośledzonych i lekceważonych wśród naszej arystokracji i szlachty, jak pozostawieni de facto sami sobie chłopi i robotnicy. To właśnie polski obóz narodowy rozpoczął tą mozolną oraz długą pracę nad polepszeniem ich bytu, wyjścia z upokarzającego ich stanu ciemnoty, biedy i wyzysku. Polscy endecy przy poparciu rodzącego się ruchu ludowego podjęli starania by te poszkodowane dotąd warstwy uświadomić narodowo i zacząć wreszcie zaliczać do wartościowej części narodu polskiego. Z elitarną Ligą Narodową współpracował znakomity nasz pisarz, noblista oraz budziciel polskości - Henryk Sienkiewicz. Był on nawet przewodniczącym komitetu wyborczego Narodowej Demokracji. Później już w trakcie wielkiej wojny gdy sprawa polska wypływała na powierzchnię, współtworzył wraz z Ignacym Janem Paderewskim - Polski Komitet Narodowy w życzliwej Polakom Szwajcarii.

Dzień 9 kwietnia 1991 roku to data szczególna dla naszego młodego państwa, które wkroczyło przynajmniej teoretycznie na drogę poważnych reform i zmiany panującego ustroju. Ten dzień został uznany za początek oficjalnego wycofywania wojsk radzieckich z terenu III Rzeczypospolitej. Tego dnia wyjechał z garnizonu Borne Sulinowo transport wagonów kolejowych z zaopatrzeniem, na których mieściła się jednostka rakietowa. Ostatni oddział ZSRR opuściła nasz kraj 28 października 1992 roku.

W przełomowym roku 2020 zmarło ponad 70 tys. Polek i Polaków, więcej niż w każdym ubiegłym roku począwszy od 1945. Fakt ten pozostał całkowicie niezauważony dla opinii publicznej w Polsce, poprzez skuteczne przemilczenie go w polskojęzycznych (nie polskich!) mediach głównego ścieku. Za to zajmują się sprawami całkowicie nieistotnymi a także nieustane bombardują nas liczbami rzekomo nowych „zakażeń”, gdzie w rzeczywistości chodzi o dodatnie wyniku niewiarygodnego testu PCR, który nadaje się do…nosa.

28 marca 2003 roku grupa działaczy narodowych reaktywowała Obóz Wielkiej Polski, miało to miejsce dokładnie w 70-tą rocznicę delegalizacji ruchu o tej samej nazwie, który działał w Polsce w latach 1926-33. Ta największa w historii naszego kraju organizacja masowa o podbudowie ideologicznej, bo licząca ponad 200 tysięcy członków została uznana przez autorytarne władze sanacyjne za antypaństwową podobnie jak inne stronnictwa, które nie podzielały politycznych działań rządu. Na czele OWP stał przez cały okres jego politycznej działalności niewątpliwie jeden z najwybitniejszych polityków polskich XX wieku - Roman Dmowski.

27 marca 2019 r. w wieku 95 lat zmarł Jan Kobylański. Założyciel i prezes Unii Stowarzyszeń i Organizacji Polonijnych w Ameryce Łacińskiej. Prezes Honorowy Obozu Wielkiej Polski.

Za swe zasługi dla Polski i Polonii prezes Jan Kobylański otrzymał wiele odznaczeń państwowych. Wystarczy wspomnieć najważniejsze:

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski przyznany przez władze RP na uchodźstwie;

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski;

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski z Gwiazdą;

Krzyż Oświęcimski;

Honorowy Krzyż Weteranów Walk o Niepodległość;

Złoty Medal „Zasłużony dla Kultury Polskiej”;

Złoty Medal Zasługi dla Paragwaju;

Kawaler Wawelskiego Dzwonu Spiżowego przyznany przez Wielką Kapitułę za umacnianie więzi wychodźstwa z Macierzą.

24 marca 1999 roku pakt NATO splamił się barbarzyńską interwencją w suwerennej Serbii, bratniemu nam narodowi. Jako Polacy pamiętamy o bombardowaniu Belgradu przez NATO. Pamiętamy o wyrwaniu Kosowa od swej macierzy. Pamiętamy kto wspierał albańskich terrorystów z UCK.

Formacja Nacjonalizm, Narodowa Wolna Polska oraz kol. Piotr Tabachowicz z Łodzi reprezentujący Obóz Wielkiej Polski przybyli pod ambasadę Serbii i złożyli na ręce ambasadora Serbii symboliczny akt przyjaźni naszych narodów. Zebrani wyruszyli także przed ambasadę USA w Warszawie aby symbolicznie wyrazić swój sprzeciw wobec NATO.

24 marca obchodzony jest Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów pod okupacją niemiecką. Z tej okazji prezentujemy podcast przedstawiający jedynie zarys polskiej pomocy wojskowej, finansowej i cywilnej Żydom.

Ukraina kolejny raz wyraźnie pokazała, że nie tylko nie ma zamiaru zweryfikować swojej przeszłości i pojednać się z Polską za dokonane ludobójstwo, to wręcz brnie wciąż dalej w hołdowaniu zbrodniarzom. Nadanie imienia miejskiemu stadionowi w Tarnopolu współodpowiedzialnego za rzeź ludności cywilnej tylko za to, że byli Polakami – Romanowi Szuchewyczowi, odbiło się szerokim echem oburzenia u nas w kraju. Na wysokości zadania stanął Prezydent Zamościa, który zawiesił współpracę z Tarnopolem, w tym wspólny projekt wart 68 tys. euro. A ambasador RP na Ukrainie odwołał swoją zaplanowaną wizytę w tym mieście.

Niedawno udałam się na stary cmentarz w Olkuszu, gdzie znajduje się grób Francesco Nullo. Człowieka bardzo zasłużonego. Przypomnijmy w skrócie jego biografię -  Francesco Nullo ur. 1 marca 1826 w Bergamo, zm. 5 maja 1863 w Krzykawce – pułkownik, dowódca ochotników włoskich, tzw. garibaldczyków, uczestniczących w powstaniu styczniowym 1863. W kwietniu 1863 przybył z Włoch do Krakowa. Mianowany został przez Rząd Narodowy generałem. 3 maja na czele Legii Włosko-Francuskiej przekroczył granicę Królestwa Polskiego pod Krzeszowicami.

Na zachodzie od szeregu już lat nasila się dezinformacja w wewnętrznych walkach politycznych i mass-mediach. Proces ten stwarza dogodne warunki dla coraz większego udziału w mediach koncernów amerykańskich. Spreparowane informacje nader często wykorzystywane są do dyskredytowania państw wschodnich – zwłaszcza Federacji Rosyjskiej i Białorusi. Rosnąca skala dezinformacji faworyzująca NATO z pewnością nam bezpośrednio nie zagraża, co najwyżej kompromituje jej autorów.   

Wydawać by się mogło, że postać Władysława Gomułki musi budzić liczne i duże kontrowersje, wszak był polskim komunistą i przez czternaście lat odpowiadał za to, co w Polsce ludowej się działo. Jednak gdy się człowiek zagłębi w szczegóły jego działań, to wychodzą autentyczne zasługi, sukcesy jak i oczywiście porażki I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR. W mojej ocenie był on największym i najbardziej konsekwentnym budowniczym komunistycznej Polski. Był człowiekiem skromnym i odważnym, zwalczał na ile był w stanie stalinowski system bezprawia, wprowadzany siłą w podbitej Ojczyźnie. "Towarzysz Wiesław" miał charyzmę, konsekwentnie realizował program w który głęboko wierzył. Mylił by się ten, który by sądził, że ma do czynienia z aparatczykiem, sowieckim lokajem, karierowiczem oraz koniunkturalistą.

Józef Kuraś Żołnierz Wyklęty... Urodzony w patriotycznej góralskiej rodzinie. W wieku 21 lat wstąpił do 2 pułku strzelców podhalańskich. Absolwent szkoły podoficerskiej Korpusu Ochrony Pogranicza. Walczył z niemieckim najeźdźcą w 1. pułku Strzelców Podhalańskich. W listopadzie 1939 roku wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, a w 1941 roku do Konfederacji Tatrzańskiej. Pod koniec czerwca 1943 roku Niemcy mordują jego ojca, żonę i 2,5 letniego syna oraz spalili jego dom. Prawdopodobnie stąd obrany pseudonim - "Ogień".