Marian Stanisław Gliński był przedwojennym działaczem Stronnictwa Narodowego, początkowo w rodzinnej Częstochowie, a następnie w Warszawie.

              We wrześniu 1939 r. został zmobilizowany do 25 pułku piechoty w Piotrkowie Trybunalskim. Należał do tej grupy oficerów Wojska Polskiego, którym w 1939 r. udało się uniknąć niewoli i drogą okrężną przez Lwów wrócić w listopadzie do Częstochowy, gdzie wraz ze swoim bratem Edmundem rozwinął działalność konspiracyjną na wielką skalę. Bracia Glińscy - Marian i Edmund - byli poszukiwani przez Gestapo. W czerwcu 1940 roku zostały w Częstochowie aresztowane trzy siostry Mariana Glińskiego: Irena, Janina i Serafina w ramach tzw. Akcji AB (jako zakładniczki). Poddane ciężkim torturom w śledztwie zachowały się bohatersko nie wydając braci ani nikogo z konspiracji (zachowała się pełna dokumentacja częstochowskiego Gestapo). W lipcu 1940 r. zostały rozstrzelane we wsi Apolonka w pobliżu Częstochowy. (Porównaj publikacje historyczne Jana Pietrzykowskiego, również absolwenta Gimnazjum im. Traugutta w Częstochowie: Akcja AB w Częstochowie (1971), Hitlerowcy w Częstochowie w latach 1939–1945 (1959), Cień swastyki nad Jasną Górą. Częstochowa w okresie hitlerowskiej okupacji 1939–1945 (1985).

W Warszawie Marian Gliński przeszedł do pracy w centralnych władzach Stronnictwa Narodowego. W połowie 1941 roku pułkownik Józef Rokicki (Komendant NOW) powołał Mariana Glińskiego do kierowania Biurem Legalizacji w ramach Oddziału I organizacyjnego KG NOW. Dokumenty wystawiane przez komórkę legalizacyjną uratowały życie wielu Polakom, a zwłaszcza osobom pochodzenia żydowskiego. Marian Gliński odznaczył się wielką odwagą i zaangażowaniem w pracę konspiracyjną. Nie miał stałego miejsca zamieszkania, był stale poszukiwany, zmieniał nazwiska (Górniak, Kluźniak, Kowalik, Górawski). Komórka legalizacyjna obejmowała swym zasięgiem całą Generalną Gubernię i istniała aż do Powstania Warszawskiego. Marian Gliński brał udział w Powstaniu Warszawskim w zgrupowaniu Gustaw–Harnaś, publikował też pełne zaangażowania artykuły w prasie powstańczej (w piśmie podziemnym „Walka“ i „Walka Śródmieście“). W Powstaniu Warszawskim brał też udział w organizowaniu i pracach Sądownictwa Specjalnego w Śródmieściu.

Od stycznia 1945 r. Marian Gliński był poszukiwany tym razem jednak przez Urząd Bezpieczeństwa. Cudem udało mu się uniknąć aresztowania w tymże styczniu 1945 roku, kiedy UB wtargnęło do rodzinnego domu Glińskich w Częstochowie. Lata następne to rozłąka z rodziną, tułaczka (m.in. Jadów, Słubice, Łubianka), bezdomność i powrót do obcych nazwisk. W 1950 roku powrócił do Warszawy, do swojego nazwiska i do pracy w adwokaturze, ufając, że będzie mógł żyć normalnie. Niestety w dniu 1 grudnia 1951 roku, w nocy został aresztowany i wywieziony - jak się potem okazało - do więzienia na Rakowieckiej. Marian Gliński poznał reżim stalinowski polskich więzień w Warszawie, Rawiczu, Wronkach i Inowrocławiu. Zwolniono Go dopiero warunkowo 11 sierpnia 1956 roku.

Za udział w wojnie 1939–1945 i w Powstaniu Warszawskim, a także z tytułu wieloletniego zaangażowania w prace społeczną (PKPS) Marian Gliński został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Wojska (czterokrotnym), Krzyżem Partyzanckim, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Odznaką Akcji Burza, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Srebrną Odznaką Honorową Naczelnej Rady Adwokackiej, by wymienić te najbardziej znaczące odznaczenia.

Marian Gliński był bardzo wszechstronnym i cenionym adwokatem, jego życie to pasmo działalności dla Kraju, nie tylko w todze adwokackiej. Służył Polsce i jej obywatelom nie tylko wybitnym umysłem prawniczym, ale również – w godzinie największego zagrożenia - z karabinem w ręku

Marian Gliński zmarł 28 września 1996 roku w Warszawie. Pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu w Warszawie (Cmentarz pw. św.Zofii Barat przy ulicy Tanecznej).