(1862-1941) od 1890 czołowy działacz Narodowej Demokracji. Objął stanowisko redaktora naczelnego Gazety Narodowej. Brał udział w zakładaniu wielu instytucji wyższej użyteczności publicznej w Galicji. W latach 1902-1918 był posłem do austriackiej Rady Państwa, od 1904 – poseł w sejmie galicyjskim, od 1907 – prezes Koła Polskiego, od 1910 – prezydent połączonych izb poselskich – austriackiej i węgierskiej.
Nawiązał bliską współpracę z politykami reprezentującymi Ligę Narodową, przede wszystkim Janem Gwalbertem Pawlikowskim i Stanisławem Grabskim.
W styczniu 1911 objął stanowisko ministra kolei w gabinecie premiera Reinharda Bienertha. Pełniąc obowiązki szefa tego resortu, przyczynił się w dużym stopniu do spolonizowania administracji kolejowej na terenie Galicji. W tym samym roku odbył podróż do Pragi, gdzie był orędownikiem sprawy czeskiej, pragnął doprowadzić do tego aby Czesi mogli wejść do większości w parlamencie wiedeńskim
W październiku 1918 udał się do Warszawy, przyjmując propozycję objęcia teki ministra spraw zagranicznych w rządzie Józefa Świeżyńskiego. Opracował wówczas zasady ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego Odrodzonej Rzeczypospolitej, do którego wybory wyznaczono na 26 stycznia 1919 r.
1919 – poseł do Sejmu Ustawodawczego z listy Związku Ludowo-Narodowego (partii reprezentującej Narodową Demokrację). Niebawem został prezesem Rady Naczelnej ZL-N oraz przewodniczącym klubu poselskiego tego ugrupowania. Funkcję tę piastował także w Sejmie pierwszej kadencji po wyborach, które odbyły się w listopadzie 1922
W maju 1923 podpisał w imieniu Związku Ludowo-Narodowego porozumienie z Polskim Stronnictwem Ludowym „Piast” (tzw. „pakt lanckoroński”), w wyniku którego doszło do powstania centroprawicowego rządu Wincentego Witosa. Głąbiński został w nim wicepremierem oraz ministrem wyznań i oświecenia publicznego. W 1926 odegrał znaczącą rolę przy tworzeniu drugiego gabinetu Wincentego Witosa z udziałem narodowej i chrześcijańskiej demokracji, Narodowej Partii Robotniczej oraz „Piasta”. W latach 1928–1935 był senatorem RP, przewodniczący klubu Stronnictwa Narodowego.
Na początku września 1939 ewakuował się ze Lwowa wraz z przedstawicielami rządu do Rumunii, skąd po kilku dniach powrócił do Lwowa, gdzie pozostał jego 14-letni syn (również Stanisław – długoletni korespondent zagraniczny PAP).
Aresztowany 18 listopada 1939 w Śniatyniu nad granicą polsko-rumuńską przez NKWD. Przewieziono go do Lwowa, gdzie po przesłuchaniu został osadzony w więzieniu „Brygidki” ". Na początku 1940 przewieziono go na moskiewską Łubiankę. Skazany na 8 lat za próbę przekroczenia granicy zmarł w więzieniu w Charkowie między 12 lipca a 14 sierpnia 1941.
Komentarze obsługiwane przez CComment