(1876-1958) polski polityk i publicysta Ruchu Narodowego, współpracownik Romana Dmowskiego. W 1899 wstąpił do Ligi Narodowej, a w 1902 przystąpił do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. Od 1910 wchodził w skład Komitetu Centralnego Ligi Narodowej i Zarządu Głównego Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. W 1918 został członkiem Komitetu Narodowego w Paryżu.
Po przyjeździe do Paryża w grudniu 1918 został mianowany przez Dmowskiego sekretarzem generalnym delegacji polskiej na konferencję paryską zakończoną podpisaniem Traktatu Wersalskiego.
W maju 1920 powrócił do Polski i zamieszkał w Poznaniu. W 1922 Kozicki został wybrany na posła do Sejmu z listy Związku Ludowo-Narodowego, zostając najpierw członkiem prezydium klubu, potem zaś jego przewodniczącym oraz prezesem Zarządu Głównego ZLN. Gdy 3 lutego 1926 objął funkcję ambasadora RP w Rzymie, obóz sanacyjny, na czele z Kazimierzem Świtalskim, dyskredytował nowego ambasadora, imputując mu poparcie dla włoskiego faszyzmu. W wyniku tej kampanii odwołano go z Rzymu 1 grudnia 1926. Do 1925 był posłem, w latach 1928–1935 (przez dwie kadencje) senatorem. Już w końcu lat dwudziestych nie wierzył w możliwość utrzymania pokoju w Europie, był szczególnie krytyczny wobec Ligi Narodów. Apelował, aby nie zaniedbywać wysiłków w celu przygotowania Polaków do wojny. Po 1935 wycofał się z czynnej działalności politycznej.
W chwili wybuchu wojny mieszkał w Warszawie. Podczas okupacji gen. Stefan Rowecki zaproponował Kozickiemu uczestnictwo w komitecie doradczym. Propozycja Grota została przyjęta. Stanisław Kozicki, mając zaufanie do szefa Związku Walki Zbrojnej, popierał tzw. akcję scaleniową wszystkich grup politycznych i wojskowych.
Po upadku Powstania Warszawskiego Kozicki opuścił Warszawę, mieszkał najpierw w Śmiłowicach koło Proszowic, potem od stycznia 1945 w wyzwolonym Krakowie. Kiedy jednak w okresie walki władz z opozycją antykomunistyczną przed referendum w 1946 r i pierwszymi wyborami do Sejmu w 1947 spostrzegł, że jest inwigilowany przez UB, 20 marca 1947 przeniósł się na daleką wówczas prowincję, do Polanicy Zdroju. Zmarł w 1958 w wieku 82 lat, na polanickim cmentarzu spoczywa wspólnie z żoną Marią z Czaykowskich Kozicką. We wrześniu 2000 jego sylwetkę zaprezentowano na wystawie Towarzystwo Miłośników Polanicy „Oni byli tu pierwsi”, rok później z inicjatywy TMP odsłonięto tablicę upamiętniającą Stanisława Kozickiego przed domem przy ul. Elsterskiej 6, w którym mieszkał z żoną od marca 1948.
Komentarze obsługiwane przez CComment