Terror rabinów wobec społeczności żydowskich działał na przestrzeni tysiąca lat do połowy XIX wieku, według pro­fesora Izraela Shahaka, autora książki „Żydowskie Dzieje i Religia; Żydzi i Goje. XXX Wieków Historii” („Jewish History, Jewish Religion”). Profesor Shahak jest jednym z przywód­ców izraelskiego ruchu w obronie praw człowieka. Czytelni­ka uderza podobieństwo terroru rabinów do lepiej nam zna­nego terroru sekretarzy partii komunistycznych XX wieku.            

  

           
                 W ramach judaizmu klasycznego, pod płaszczykiem po­gardy dla „ignorancji” rabini razem z bogatymi Żydami, gar­dzili żydowską biedotą i stosowali wobec niej ekskomunikę i inne kary, włącznie z karą śmierci. Shahak uważa, w cza­sach obecnych, po upadku totalitarnego społeczeństwa ży­dowskiego i jego władzy, najważniejszą próbą odtworzenia judaizmu klasycznego jest syjonizm, rządzący dziś w pań­stwie Izrael. Na ten właśnie syjonizm, najwyraźniej, nawró­cili się nowojorscy trockiści, pod duchowym przywództwem pisarza nawróconego na syjonizm trockisty, lrvinga Kristola, twórcy ideologii neokonserwatyzmu-syjonizmu.
              Po ustabilizowaniu nauk Talmudu opartych na zasadzie, że nie-Żydzi są „podludźmi” w stosunku do Żydów, wyłonił się okres „klasycznego judaizmu”. W czasie tego okresu Żydzi stanowili integralną część warstwy uprzywilejowanej w społeczeństwach, w których osiedlali się. Ponieważ Żydzi unikali asymilacji w krajach w których żyli, żydowski proce­der wyzyskiwania dołów społecznych i opłacania się miejs­cowym możnym, był procederem pasożytniczym i wywoły­wał nienawiść wyzyskiwanych okrutnie chłopów pańsz­czyźnianych tak w Anglii i Francji jak i na Ukrainie i Bia­łorusi. Chłopi szczególnie nienawidzili obcych im etnicznie żydowskich wyzyskiwaczy.

              Profesor I. Shahak uważa, że historiografia żydowską doty­cząca okresu judaizmu klasycznego ukrywa pogardę Żydów wobec nie-Żydów, jako niby „podludzi” i skupia się w celach propagandowych, na objawach nędzy wśród Żydów i dys­kryminacji stosowanej przeciwko Żydom. Natomiast Żydzi ukrywają fakt, że nawet najbiedniejszy żydowski rzemieśl­nik czy kupiec, był w znacznie korzystniejszej sytuacji niż był chłop pańszczyźniany.
              Według I. Shahaka judaizm klasyczny zaszczepił wśród Żydów pogardę i niechęć do pracy na roli oraz do ludności chłopskiej, która tę pracę wykonywała. Żydowska nienawiść do chłopów - jest zjawiskiem niespotykanym wśród innych społeczności. Dowodem tej nienawiści jest literatura pisana tak językiem jidisz jak i po hebrajsku. Typowym zjawiskiem było oczernianie księży katolickich jako „antysemitów” przez socjalistów syjonistycznych z powodu popierania przez tych księży spółdzielni rolniczych. Podobnie rasistowską posta­wą cechowali się żydowscy dysydenci w Sowietach, wobec ludu rosyjskiego, włącznie z pisarzem Izaakiem Deutscherem, (rodem z Podgórza, jak to wykazuje jego szczegóło­wa genealogia, łatwo osiągalna na internecie).

               W ramach autonomii żydowskiej, rabini byli zwolnieni od płacenia podatków, a jednocześnie mieli prawo nakładania podatków na społeczność nie-żydowską, wśród której żyli. Wobec chłopów i mieszczaństwa społeczność żydowska, w okresie klasycznego judaizmu, znajdowała się w totalnej opozycji. Wzrost zakresu autonomii żydowskiej zwykle szedł w parze z większym nasileniem terroru rabinów. W Polsce i w Hiszpanii, jak w zadanym innym kraju, gmina żydowska zdobyła i wykorzystywała publicznie ogromną władzę praw­ną nad swymi członkami włącznie z prawem skazywania na śmierć. W Kastylii, w Hiszpanii, Żydzi prawnie ustanowili in­kwizycję przeciwko żydowskim odszczepieńcom religijnym, na sto lat wcześniej niż powołano tam do życia Świętą In­kwizycję. Żydzi zostali wypędzeni z Hiszpanii pod naporem dołów społecznych dotąd niemiłosiernie wykorzystywanych przez Żydów.

                W Polsce do 1572 roku proces ograniczania władzy kró­lewskiej i dozwolenie przekazywania jednemu potomkowi więcej majątku niż innym potomkom - w 1584 r. doprowa­dził do zalegalizowania latyfundiów i prywatnych armii możnowładców, którzy posługiwali się arendarzami żydowskimi w budowie i administracji ich latyfundiów. W latach 1638-1648 miała miejsce „złota dekada” osadnictwa i wyzysku żydowskiego na Ukrainie i na Białorusi. Nigdzie w zasięgu zachodniego chrześcijaństwa nie było chłopom tak źle.
              Żydzi byli bezpośrednimi ciemięzcami chłopów i niszczy­cielami mieszczaństwa polskiego, na których to warstwach społecznych odbijały się z całą mocą, według prof. Shaha­ka, wszystkie żydowskie prawa religijne wrogie gojom, czyli nie-Żydom. Należy zaznaczyć, że słowo goj jest słowem obelżywym.
              W latach 1500-1795 Żydzi polscy osiągnęli 80 procent żydostwa światowego i należeli do najbardziej fanatycznych i zabobonnych społeczności żydowskich, w których bogaci Żydzi bez miłosierdzia wyzyskiwali biedotę żydowską przy wsparciu rabinów. Obecnie politycy syjonistyczni w państwie Izrael stosują wobec Arabów palestyńskich metody zapoży­czone z czasów klasycznego judaizmu.
Przekonałem się, że niestety, pogardę dla Palestyńczyków Żydzi skutecznie szerzą w Polsce i tym samym usuwają w cień, dziś w Palestynie liczne morderstwa, które są popeł­niane na mocy żydowskiej decyzji administracyjnej, a wykonywane na postronnych ludziach w miejscach zamieszkania pojedynczych Arabów ściganych przez rząd Izraela.
              Tysiąc lat terroru rabinów dziś służy za wzór i wymówkę dla polityków syjonistycznych w prześladowaniu i mordowaniu Arabów Palestyńskich. Shahak uważa, że Izrael i syjonizm są za powrotem do epoki judaizmu klasycznego - tyle że na większą skalę, i w znacznie bardziej niebezpiecznych oko­licznościach.
Profesor Iwo Cyprian Pogonowski.