
Jak to się stało, że tyle wokół nas zgorszenia, a rzeczy, które uchodziły za niemoralne stopniowo zyskują milczącą akceptację w społeczeństwie? Jak mamy znaleźć odpowiedź na to które zachowania uznać za właściwe, jeżeli wszędzie w kulturze masowej sprzedaje nam się sztukę mediacji i zgniłego kompromisu? Odpowiedź na te i inne pytania, które nasuwają się nam po takim wstępie mamy tuż przed oczami, w wielu jednak przypadkach zakrytą.
Odpowiedzą na to wszystko jest Najświętsza Ofiara Pana Naszego Jezusa Chrystusa, a także niezachwiana, nieskażona nauka przekazana nam przez Naszego Zbawiciela. Odpowiedzą jest ponadczasowa filozofia, która wykształciła wielu patriotów gotowych umierać za swój kraj, mieć jasno względem niego sprecyzowane obowiązki i wypełniać je - etyka katolicka (dzisiaj tak bardzo zrelatywizowana, aby przypodobać się światu). To prawo moralne nakazuje czcić Boga przez akty zewnętrzne jak uczestnictwo w Mszy Świętej. Przez przykład Mszy Świętej Wszechczasów oraz w mojej osobistej ocenie najbardziej rażące różnice między tym co jest teraz w większości parafii w Polsce i na świecie a co nazywamy Novus Ordo Misae postaram się przybliżyć sposób myślenia naszych przodków.
Podczas Mszy Świętej zwaną Trydencką podkreślany jest ofiarny charakter Mszy. Kapłan zwrócony w stronę ołtarza składa Ofiarę Bogu. Wiele modlitw na samym początku (dzisiaj wyciętych) ma to podkreślać. Ołtarz zwrócony jest na wschód i tam zostaje przytwierdzony do podłogi, nieprzesuwny, stały. Dzisiaj jednak kapłan zwrócony versus populum pokazuje nam, że to nasza obecność jest najważniejsza. Ksiądz od razu może dokonać inspekcji, który z wiernych przybył i czy jest odpowiednio ubrany. Ołtarz został, jest jednak drewniany, przesuwny i jego miejsce może być dowolnie zmieniane. Już samo to podkreśla brak stałości. A gdzie w tym wszystkim Bóg ? Gdzieś z tyłu, bo na pewno nie na pierwszym planie. Mamy do czynienia z przesunięciem gospodarza domu na drugi plan. Nasi dziadowie i pradziadowie z pewnością mogli poszczycić się gościnnością do tego stopnia, że nawet mamy z tym związane w naszym pięknym języku przysłowia, jednak nigdy kosztem gospodarza. A jak w świątyni tak też w życiu.
W Mszy Wszechczasów trzykrotnie przepraszamy za nasze grzechy w Spowiedzi Powszechnej. Pierwszy raz przeprasza kapłan, następnie wierni. Trzeci raz przepraszają wszyscy tuż przed przyjęciem Komunii Świętej, aby tą komunię przyjąć w jak najdoskonalszym stanie co do duszy. Podczas przepraszania zwracamy się o wstawiennictwo do Matki Bożej, Świętego Michała Archanioła, Jana Chrzciciela, a także apostołów Piotra i Pawła a dopiero później Wszystkich Świętych i kapłana. Nasi przodkowie dostrzegali w tym różnicę przez personalne zwracanie się do poszczególnych świętych, ponieważ tak samo w naszych ziemskich sprawach zwykle nie zbiera się grupa ludzi i nie przeprasza się ich wszystkich za jednym zamachem ( tak nam wszystkim łatwiej, a to celowo ma być trudne), inaczej wyglądają osobiste przeprosiny w cztery oczy. Tak i ze wstawiennictwem o przebłaganie. Dodatkowo przepraszamy przed Komunią Świętą, odpuszczone są nam grzechy lekkie i jesteśmy w możliwie jak najdoskonalszym stanie do przyjęcia Pana Jezusa. Dzieje się tak dlatego, że nawet w sytuacji gdy się wyspowiadaliśmy, ale podczas Mszy uciekliśmy gdzieś myślami, rozproszyła nas jakaś osoba w ławce bądź jeszcze przytrafiło nam się tysiąc innych powodów ku temu, żeby popełnić grzech lekki podczas Mszy to obiektywnie jest on grzechem a starając się zbliżyć do Drugiej Osoby Trójcy Przenajświętszej chcemy być jak najdoskonalsi i w ten sposób oddać cześć i szacunek. Dzisiaj jednak Spowiedź powszechną odmawiamy tylko raz, wielu ludzi uważa, że jest ona zamiennikiem Sakramentu Pokuty i robimy to wszyscy razem, aby przede wszystkim poczuć, że znajdujemy się w jakieś wspólnocie, bo przecież nasze uczucia są najważniejsze.
Samo przyjmowanie Komunii Świętej jest ściśle określone sprecyzowanymi zasadami, postawa ma być klęcząca i do ust. Klęcząca – ponieważ podkreślamy charakter ugięcia się przed majestatem samego Boga i do ust, ponieważ to kapłan ma przywilej dotykania Ciała Pańskiego a nie wierny. Każdy kontakt jest też obiektywnie profanacją, ponieważ nawet w najmniejszej drobinie (także tej niewidocznej dla oczu) znajduje się Chrystus Pan. Taki kontakt wiernego z komunią powoduje, że drobiny zostaną wtarte w ubranie, bądź pozostaną tam gdzie akurat wierny dotykał czegoś ręką (ławki, ściany, ubranie) a przez to zostaje umniejszona cześć samemu Bogu. Sama formuła, którą wypowiada kapłan jest też inna: „Ciało Pana naszego Jezusa Chrystusa niechaj strzeże duszy twojej na żywot wieczny. Amen”. Mamy więc formułę, która nam mówi co się dokona, a na końcu słowo Amen czyli niech się stanie. W zwyczaju na nowej Mszy dostrzegłem tutaj rozproszenie: w jednych kościołach komunia jest na stojąco, niektóre praktykują przyklęknięcia przed, inne pozostają przy pozycji klęczącej przy balaskach (o ile te przetrwały renowację). Czasy terroru sanitarystycznego pokazały jednak jak krucha jest nasza wiara i doszło do rozpowszechnienia zbrodniczej praktyki komunii na rękę. Już te wszystkie próby troski o każdą drobinę Ciała Pańskiego schodzą na dalszy plan, ponieważ nasze zdrowie jest najważniejsze. Już wszystkie środki mające się troszczyć o Hostię przenajświętszą w postaci balasek i obrusów przy nich są drugoplanowe. Jednak ważna jest też sfera symboliczna tego co mówimy podczas przyjmowania komunii a mianowicie „Ciało Chrystusa” a wierny odpowiada „Amen” czyli niech się stanie. Jak mamy to interpretować czy to co przyjmujemy dopiero ma stać się Ciałem Chrystusa a jeszcze nim nie jest? Czy jest to próba zaprzeczenia stwierdzenia, że to co przyjmujemy to jest Ciało Chrystusa ? Kto i dlaczego w tak kluczowym momencie był za wprowadzeniem tego rodzaju zmian? Czy sprzyjał instytucji Kościoła? Jak na to wszystko spojrzeliby nasi przodkowie?
W tym krótkim artykule starłem się pokazać rażące różnice i moją ich interpretację, a przez to zmianę punktu widzenia w aspektach wiary u dzisiejszych katolików i naszych przodków. Temat jednak jest bardzo obszerny. Wiele aspektów nauczania w zakresie katechizmu zostało także zmienione. Istotnym jest także brak wody święconej w wielu kościołach już od dziesiątek lat. Wzór niemalże matematyczny na to wszystko jest taki: kiedyś istniały bardziej sprecyzowane reguły, dziś jest mało reguł, duże pole do interpretacji, wiele miejsc gdzie można dodać coś od siebie gdy tylko pojawi się natchnienie. Brak stałości versus płynność i zmienność.
Z Panem Bogiem
Feliks
Komentarze obsługiwane przez CComment