Zmarł Tadeusz Mazowiecki, stalinowiec, były premier Rządu ustalonego składu personalnego w Magdalence i przy ” Okrągłym Stole”. Tam i wtedy padło hasło i żądanie stalinowca Adama Michnika: wasz Prezydent (Jaruzelski) a nasz, to znaczy stalinowsko-KOR-owski Premier (Mazowiecki)”. Tadeusz Mazowiecki jest współsprawcą zniszczenia podstępnie kraju wmawiając społeczeństwu, że transformacja ustrojowa ma jedynie na celu urynkowienie gospodarki, a nie reaktywowanie dzikiego kapitalizmu z jego konsekwencjami, bezrobociem, bezdomnością, nędzą, brakiem opieki zdrowotnej, nadumieralnością, głodem, masową tułaczką, emigracją za chlebem, zwłaszcza młodych pokoleń, które nie mają dziś żadnych perspektyw w Ojczyźnie.
W dobie zaniku idei państwowości i przeżytku demokracji, kapitalizmu, oraz socjalizmu nadszedł czas sięgnięcia po idee i koncepcje państwa katolickiego, zawartego w systemie polityczno-gospodarczym zwanym korporacjonizm (łac. corporatio – zrzeszenie, stowarzyszenie).
Od kilku dni w Polsce, i za pośrednictwem władz krajowych, reklamuje się nachalnie film Andrzeja Wajdy gloryfikujący Wałęsę „Człowiek Nadziei”. Film jednak nie wywołuje oczekiwanego zainteresowania ale propagujący go nie liczyli na zainteresowanie nim w kraju. Liczyli raczej na zauważenie go przez propagandę za granicą. Stąd wywołanie tam wielkiego szumu reklamowego, wysyłanie go na różne konkursy, festiwale, do nominowania go do prestiżowej między narodowej nagrody „Oskara.
Przedmowa.
Sprawa Chrześcijaństwa jako całości dzisiejszego KK jest tak aprobująca że powraca jak bumerang co jaki czas. Kwestia wiary chrześcijan jest poddawana różnym osądom i refleksją z różnych stron tych katolickich i tych antykatolickich. Co na to wpływa ? W głównej mierze nieograniczony dostęp do informacji, głównie przez Internet dyktuje różne normy postrzegania chrześcijaństwa. Także dostęp do telewizji cyfrowych obnaża nowe trendy w stosunku do wiary, podstaw i analiz chrześcijaństwa. W popularnych kanałach naukowych takich jak np. Discovery, żydowscy czy amerykańscy naukowcy udowadniają nam że wszystko co związane z chrześcijaństwem a zarazem z Bogiem jest do wyjaśnienia i udowodnienia.
Struktura organizacyjna Ruchu Młodych pokrywała się ze strukturą OWP. Na czele Dzielnicy Zachodniej stanął Edward Borkowski, którego wkrótce zastąpił Jan Zdzitowiecki. Dzielnicę Lwowską objął Tadeusz Bretoni, a następnie Klaudiusz Hrabryk. Dzielnicą Warszawską kierował Jan Jodzewicz. Natomiast na czele Dzielnicy Lubelsko-Wołyńskiej stanął Ludwik Christians. W Krakowie i Wilnie nowa organizacja w początkowym okresie ograniczyła się praktycznie do objęcia Młodzieży Wszechpolskiej.
Wasz list przeczytaliśmy z ogromną uwagą z dwóch powodów. Pierwszy – z nagonką na środowiska patriotyczne, stojące na gruncie polskiej racji stanu mamy do czynienia właściwie na co dzień. Po drugie – dotyczy on kraju i narodu braterskiego dla nas Polaków. Środowiska narodowe, które reprezentujemy, w pełni popierają politykę Waszego Rządu, zmierzającą do odzyskania suwerenności państwowej i niezależności ekonomicznej oraz układania Waszych stosunków wewnętrznych zgodnie z węgierską tradycją, obyczajem i religią katolicką – tak bliską Węgrom i Polakom.
Jedną z formacji Ruchu Narodowego w okresie dwudziestolecia międzywojennego był Obóz Wielkiej Polski (OWP). Założono go z inicjatywy Romana Dmowskiego 4.12.1926 r. w poznańskim hotelu "Bazar".
Powołanie przez Romana Dmowskiego OWP nadało nową jakość życiu politycznemu przedwojennej Polski. Był to nowy typ organizacji opartej na zasadach hierarchii, dyscypliny i odpowiedzialności osobistej za każdy odcinek pracy. OWP miało przygotowywać sie do "czynu", czyli przejęcia w odpowiedniej chwili władzy, nadając jej silny, narodowy autorytet, wyprowadzić kraj z anarchii, bezładu i stagnacji.
O Hubalu często mówi się, nie wiem, czy świadomie czy z niewiedzy, że był pierwszym partyzantem II wojny. Nie! Gdyby tak było, poddał by się rozkazom nakazującym rozwiązanie oddziału. Nie chciał być partyzantem. Chciał być ostatnim – a więc w razie spodziewanej wiosennej ofensywy pierwszym, żołnierzem regularnym, ciągle istniejącej armii polskiej. Czy to nie symboliczne, że kiedy major 30 kwietnia 1940 roku ginął pod Anielinem, w Norwegii, pod Narwikiem, lądowała już Brygada Podhalańska, która niebawem stoczyła tam sławny bój?
Kiedy zabierałem się do napisania tego artykułu, opowiedziano mi wstrząsającą historię. Córka przyjaciół mojej żony, studentka, dowiedziała się, że koń, na którym w klubie, uczyła się jako dziecko jeździć – co oznaczało bliską z nim zażyłość, musiała bowiem oporządzać go, karmić, czyścić i dbać o niego, został przeznaczony na rzeź.
Na facebooku trwają spory z okazji rocznicy zakończenia II Wojny Światowej. Pytanie brzmi: Polska wygrała czy przegrała II Wojnę Światową? Moim zdaniem na to pytanie nie da się odpowiedzieć tak zupełnie jednoznacznie. Formalnie, oczywiście, Polska była po stronie zwycięzców. Nasze armie zdobywały Berlin, biły się na wszystkich frontach itd. Mimo że byliśmy czwartą armią koalicji antyniemieckiej, to nie zostaliśmy jednak dopuszczeni do "wielkiej czwórki", gdy takich Francuzów (oczywiście tylko tych od uzurpatora Ch. de Gaulle'a) dopuszczono. Czyli byliśmy wśród zwycięzców, ale o naszym losie zadecydowano bez naszego udziału. 
Konstytucja 3 Maja wieńcząca dzieło Sejmu Czteroletniego, uważana jest powszechnie nie tylko jako testament I Rzeczpospolitej, ale także za jedno z największych i najbardziej chwalebnych wydarzeń w historii Polski. Oto po długim okresie upadku i bezwładu polskiego państwa, podjęto działania ozdrowieńcze, poprzez reformy wzmacniające ustrój i rozszerzenie wolności na inne, niż szlachta warstwy społeczne. Ta "konserwatywna rewolucja", jak nazywano reformy tego Sejmu, w odróżnieniu od rewolucji francuskiej, miała na celu odzyskanie politycznej podmiotowości i uratowanie państwa. Zaś klęska reform i upadek państwa, spowodowana najpierw najazdem rosyjskim, a później II i II rozbiorem, uznana została za dzieło sąsiednich mocarstw zainteresowanych w utrzymaniu polskiej anarchii i zaborem polskiego terytorium.
Konserwatyzm jest zdecydowanie ideologią uniwersalną, ma więc wymiar cywilizacyjny. Skupia się na obronie podstawowych wartości takich jak np.: wiara, tradycja, naród, własność prywatna, autorytet państwa. Natomiast nacjonalizm jest skoncentrowany bardziej na pojęciu egoizmu narodowego, który odwołuje się do tożsamości, etniczności i charakteru samego Narodu.
Scena okrągłostołowa zagęszcza się, ale bynajmniej nie przez dopuszczanie do dyskursu i władzy nowych sił politycznych spoza układu, ale pączkowanie już istniejących partii-nowotworów. Prawo i Sprawiedliwość zakwitło najpierw raczej wątpliwą różą Polska Jest Najważniejsza, z kolei oderwali się od PiS-u "ziobryści" z Solidarnej Polski. Platforma Obywatelska wydzieliła z siebie tzw. Ruch Palikota, trudno tu o komentarze, pozbawione słów uważanych za obelżywe. SLD łączył się, dzielił, zakładał klubiki, teraz to margines marginesu lewicy liberalnej.
"Wszelka władza społeczności ludzkiej początek swój bierze z woli narodu" (art. V Konstytucji 3 -go maja) - głosi napis na stronie internetowej Sejmu RP. Szkoda jednak, że o wolę narodu nikt nie pyta w kwestii wydawania pieniędzy publicznych na takie wynalazki jak Rada ds. Przeciwdziałania Dyskryminacji Rasowej, Ksenofobii i z związanej z nimi Nietolerancji (Zarządzenie nr 6 Prezesa Rady Ministrów z 13 lutego 2013 r.), której inauguracyjne spotkanie ma odbyć się w kwietniu.
Korneliusz Bosek: Jesteś przewodniczącym SNP 1389. Co skłoniło Was do powołania tej organizacji?
„Nie wątpię, że w czasie dalszego scalania się wielkich narodów, narody angielski i amerykański dojdą do uznania swej jedności (…) Unia polsko-litewsko-ruska to nie było współżycie narodów pod jednym dachem, to był proces powstawania wielkiego narodu. Gdyby rozbiory nie przerwały tragicznie tego procesu, wielki naród, jednoczący w sobie wszystkie elementy, zamieszkałe od Gdańska i Połągi po Morze Czarne, byłby dziś faktem, który ciążyłby niezmiernie – i zbawiennie – na losach świata.” (Adam Doboszyński).
Powiedzenie: „Lepiej stojąc umierać niż klęcząc na kolanach żyć” – pasuje znacznie lepiej do rewolucyjnych straceńców, zaślepionych fanatyków socjalistyczno-masońskiej rewolucji liberalnej (Meksyk) i komunistycznej (Hiszpania), aniżeli do współczesnej polskiej młodzieży, używającej na dodatek wobec siebie przymiotników „katolicka” i „narodowa”.
W 150. rocznicę powstania styczniowego oraz w 110. rocznicę urodzin Jędrzeja Giertycha, która minęła 7 stycznia 2013 roku, środowiska narodowe wydały reprint jego pracy pt. „Kulisy powstania styczniowego”. W podsumowaniu Autor pisał: „Powstanie było wielkim błędem i nie należało go robić. Przyniosło ono Polsce całą lawinę nieszczęść i cierpień, ale największą klęską jaką ze sobą pociągnęło było pogorszenie położenia politycznego Polski.”
Pisać o współczesnej Polsce jest czynnością smutną albo tragikomiczną; tak marnie wyglądamy,ale nie tylko z własnej winy,co Polaków nieco tłumaczy,lecz opierając się na szkole ideologi narodowej,nie możemy wszystkiego zwalać na okoliczności i spiski. Sami również swoją bezczynnością,brakiem zainteresowania sprawami publicznymi,mentalnością "jakoś to będzie",pozwalamy nieprzyjaciołom Polski na uwiązywaniu jej na coraz cięższym łańcuchu globalizmu,atlantyzmu i syjonizmu.